Museum of Humanity

Ik wist toen we naar het museum gingen niet wat ik kan verwachten. Als je binnenloopt word je verwelkomt door tientallen gezichten die aan de muren van een vervallen gebouw hangen. Alle foto's hadden een zwarte achtergrond en de gezichten van de mensen stonden centraal. Ik had me vooral gefocust op de ogen van de mensen omdat je geen informatie ziet bij de foto's. Door te focussen op de ogen probeerde ik voor mezelf een geschiedenis van deze mensen te schetsen. Later hebben we het ook gehad over vooroordelen die je automatisch hebt. Ik herkende dit goed, ik had zelf net ook over alle foto's een vooroordeel terwijl ik geen idee heb wat het verhaal is van deze mensen. Als je naar iemand kijkt zie je namelijk maar een klein beetje van hoe een persoon is. Hoe iemand echt is kan je pas ontdekken als je iemand goed leert kennen. Je kan als je naar iemand kijkt nooit de gebeurtenissen zien in hun leven die hun heeft gemaakt tot wie ze zijn. Ik heb hiervan geleerd dat het niet erg is om een voor oordeel te hebben omdat dit automatisch gebeurt. Je moet alleen je niet vastklampen aan dit vooroordeel aangezien je nog niet echt iets weet over iemand die je net ziet. Het is dus belangrijk om echt mensen te leren kennen voordat je een mening vormt.